Column: Dik in de koffie kiek’n

GertjanopdeKoffie laat in zijn columns regelmatig zijn licht schijnen over actuele onderwerpen, zaken die hem interesseren of die gewoon de moeite waard zijn om over te schrijven.

Na drie weken schrijven werd het tijd om de balans even op te maken. De eerste drie columns las ik terug en concludeerde dat ik me heb laten voeden vanuit de hectiek en soms onverdraagzaamheid van de maatschappij. De politiek en de coronapandemie waren hier inherent aan. Juist die onverdraagzaamheid blijft een beetje beklijven. Want er is per slot van rekening ook zoveel wat wel goed is of goed gaat. 

Dan heb ik gelijk het bruggetje te pakken voor dit schrijven. Het gevoel wat hierbij heerst is een trots gevoel omgeven met een klein beetje verdriet. Het verdriet van afscheid in dit geval, maar de trots overheerst. De trots heeft te maken met het verbinden van twee geografische uitersten, een humane participerende beweging. Het emigreren van mijn zusje en zwager, beste lezer, daar gaat dit over. 

Mijn zusje en haar man leiden inmiddels een decennia lang een kindertehuis voor meisjes op Bali, het Garuda House. Jarenlang hebben zij dit vanuit Stadskanaal met hart en ziel bewerkstelligd naast hun werk. Maar ineens ontstond er de mogelijkheid meer voor deze omgeving op Bali te kunnen betekenen. Het opzetten van een groot participatieproject kwam op hun pad. Na lang wikken en wegen zijn ze dit avontuur aangegaan. 

Verbinden is hierin toch het sleutelwoord. Ik ben blij voor ze. De motivatie om de mens beter in zijn kracht te zetten telt meer dan eventuele beren op de weg. Want laten we eerlijk zijn, beren en angst lijken onafscheidelijk. Social media kent veel van deze beren. Helaas komt vaak het oordeel dan wel de onverdraagzaamheid hieruit voort. In deze tijd van een coronapandemie is dat geen prettig gegeven. Het probleem zelf lijkt soms wat uit het oog verloren. Het is verschrikkelijk dat er zoveel mensen ziek zijn of hieraan overlijden, maar het is ook verschrikkelijk dat er zoveel niet mogelijk is in de maatschappij. 

Ik heb ook geen pasklaar antwoord, maar probeer wel te waken voor deze beren, deze negatieve energie. Dan kan deze energie beter een positieve zijn. Ook al zijn mijn zusje en zwager vertrokken met een traan, de lach om deze energie te gebruiken is groter. Ze hebben geen idee wat er op hun pad komt, maar hun drijfveer om iets te kunnen betekenen voor een ander is de kern van hun keuze. In staat te zijn om te dromen en te durven, dat wens ik een ieder toe. Vooral in de tijd waarin wij nu verkeren.

GertjanopdeKoffie